Tsunami's en rojas como cangrejos

hola todos!
Onze eerste week succesvol doorstaan en dat wilden we compenseren met een weekendje aan de Chileense zee. Dat frisse zeewater zou ons deugd doen na een week zweten in de Chileense zon.
Van Damy, een sympathieke verpleegster, hoorden we dat het stadje Pichilemu de moeite was. Bekend als surfstad maar vooral ook heel mooi. Allen daarheen dus!
We namen de bus om erheen te gaan - je kunt hier overal geraken per bus en dat voor niet veel geld, handig is dat - en na drie uur hobbelen en hotsen waren we er: de zee! De eerste aanblik van dé kuststad stelde wel wat teleur, het was er bewolkt, koud, mistig - en dat terwijl Curicó die ochtend nog zonnig en warm was...
We zochten en vonden een camping 'pequeno bosque', waar we ons tentje opsloegen. Te oordelen naar onze buren op de camping, is kamperen in Chili toch niet wat we daar in België onder verstaan; we zagen dikke matrassen met donsdekens, barbecuestellen, televisies, waterkokers... Dan was onze behuizing toch wat soberder, met enkel een slaapzak en zonder slaapmatje (een kost die we misschien nog eens moeten maken).
Wat meteen opviel in het stadje waren de talloze borden waarop we werden gewaarschuwd voor tsunami's en de vluchtroutes voor het geval dat. Er zijn natuurlijk vaak aardbevingen in en rond Chili (de recentste grote in februari 2010  in onze streek waarbij onder andere ons ziekenhuis helemaal instortte) en Pichilemu is omgeven door de zee. Het kan dus! Twee jaar geleden is er even tsunamialarm geweest, maar gelukkig is er uiteindelijk geen gevaar geweest.
Een verdere verkenning van Pichilemu toonde ons vooral veel toeristen, kraampjes, winkeltjes, palmbomen, muziek en vrolijkheid, maar nog altijd geen zon. En dan was daar de zee! Woest, immens, met magnifieke golven, rotsen aan de kustlijn, surfers die kunstjes uithaalden en een zwart (!) strand - heel erg pacifisch dus. Erin zwemmen was echt geweldig, wat een golven in vergelijking met onze zee! Om maar niet te zeggen dat ik bij iedere golf volledig onderuit ging om op een hoopje te landen voor de voeten van een dame in zwart badpak. Ze leek er nogal lol in te hebben...(ikzelf eerlijk gezegd ook wel).
's Avonds begon de stad aan een tweede leven - er waren live muziekgroepjes op straat, het plaatselijk pretpark opende de deuren en het aantal mensen op straat explodeerde; iedereen was vertegenwoordigd, van jonge gezinnen tot grijsaards.
's Anderendaags maakten we nog een boswandeling, toch speciaal met die palmbomen en andere nobele onbekende plantensoorten. Als het even kan smokkelen we er daar toch één van mee...
 En dan was het alweer tijd voor de bus terug. Het was een fijn weekend geweest en het mooiste souvenir daaraan blijft ons immer bij: alledrie knalrood verbrand! Of rojas como cangrejos (rood als kreeften), zoals hier ze zeggen. Hoe gemeen ook; zo koud, geen zon en dan toch kunnen verbranden. Hoedanook, de reacties in het ziekenhuis lieten zich raden - degenen die nog geen mopje hebben gemaakt over ons kleur zijn op één hand te tellen. Maar zo bezorgen we hen ook weer een beetje vertier...

Hasta luego!