LLegada en Curicó

En hier is dan eindelijk onze blog, hoera!
Intussen zijn we al iets langer dan een week in Curicó en hebben we al enkele spannende avonturen beleefd, hoogtijd om daarover te berichten.
De spanning liep al hoog op in de luchthaven, niet alleen vanwege het lonkende avontuur waarin een ons nog onbekend land met onbekende mensen, onbekend ziekenhuis en een taal die ons na al die lessen niet onbekend meer zou mogen zijn (of zo wensten we toch) een hoofdrol spelen, maar ook omdat onze reis begon met meer dan een uur vertraging. Een vliegende start dus met haasten en reppen in Madrid, te laat aankomen in Santiago (waardoor we helaas onze voorgangers hier in Curicó net misten in de luchthaven) en als hoogtepunt onze bagage die achtergebleven bleek in Madrid. Gelukkig ontmoetten we een vriendelijk Vlaming die in Chili woont en ons verder hielp met onze bagageproblemen (die uiteindelijk pas na twee dagen zouden opgelost geraken met de nachtelijke levering van onze rugzakken hier aan huis - waarna bleek dat uit de bagage van Lien het een en ander verdwenen was, waaronder de chocolade om hier te trakteren, wordt nog vervolgd dus...) Daarnaast is het ook verboden plantaardige en dierlijke producten in te voeren in Chili. Om dat te controleren schakelen ze honden in, die aan je handbagage komen snuffelen! Isabelle was één van de slachtoffers: een hond had toch wel Belgisch fruit geroken zeker! Al bij al heeft ze toch haar fruit tijdig kunnen opeten en hebben we de luchthaven zonder veel problemen kunnen verlaten. En na wat rondjolen in Santiago dan voor drie uur en zonder bagage de bus op naar Curicó, onze nieuwe uitvalsbasis!
We waren meteen heel erg welkom bij Maria-Inez, onze gastvrouw. Ze heeft een snoezig huisje waarvan wij de volledige bovenverdieping mogen bezetten met drie aparte (mooie!) slaapkamers, een badkamer, onbeperkt draadloos internet. Bovendien wachtte ze ons op met een heerlijk avondmaal (ze kookt graag voor ons, mooi meegenomen), van een warm welkom gesproken!
Al hadden we dat avondmaal niet echt nodig om ons aan op te warmen. Jammer voor de thuisblijvers die de ijzige kou beu zijn -we willen jullie echt niet jaloers maken- maar hier is het warm. Een verschroeiende zon en minder dan 25 graden hebben we het nog niet geweten. Gelukkig slaagt het ziekenhuis erin de warmte buiten te houden, want het is echt zoeken naar wat koelte. We zijn er ook al in geslaagd ons zwaar te doen verbranden (wat niet zo'n grote opgave was), waarover later meer.
Wat betreft het ziekenhuis dan, dat ligt vlakbij ons huisje, op 10 minuten stappen ongeveer. De eerste dag kregen we er een uitgebreide rondleiding door dokter Muñoz, onze stagebegeleider hier. Heel interessant was dat, al moeten we eerlijk toegeven dat we, hoewel we vriendelijk glimlachend knikten, toch niet alles verstonden wat hij zei. Desalniettemin, na de rondleiding mochten we weer naar huis terug, want aangezien we door het achterblijven van onze bagage geen witte schort en stethoscoop hadden, konden we niet veel doen in het ziekenhuis. Alleen Isabelle mocht blijven om te assisteren bij dokter Olivares, een gynaecoloog die verrukt uitriep hoe goed ze wel op zijn dochter lijkt en haar prompt in beslag nam ;-p. Een heel vriendelijke matrona (vroedvrouw) ging speciaal naar huis om drie witte schorten voor ons te zoeken zodat we de volgende dagen wel zouden kunnen beginnen, werkelijk heel lief van haar.
Intussen zijn we al een week aan de slag in het ziekenhuis en raken we het aardig gewoon. Isabelle werkt op de gynaecologische ingreso, een soort spoedopname, Lien op de neonatologie en ik (Hanne) op verloskunde. Isabelle heeft al veel gezien en mogen doen; bij Lien is het veel kalmer - logisch misschien dat er niet veel kinderen ziek zijn zo midden in de zomer- ze krijgt helaas wel iedere avond een aantal hoofdstukken uit chileens pediatrieboek te lezen waarover ze dan 's anderendaags ondervraagd wordt. Bij mij is het het best gevarieerd: 's ochtends echo's, toeren op de afdeling met hoog-risicozwangerschappen, zwangerschapsconsultaties en soms operaties. In de namiddag dan op preparto (arbeidskamer) waar de vrouwen in arbeid verblijven tot ze klaar zijn voor de bevalling. Intussen zag ik ook al enkele bevallingen en keizersnedes, maar zelf heb ik er nog geen gedaan. Hopelijk komt dat nog!
Het was (en is) voor ons alledrie vooral wennen aan de taal, dat blijkt toch de grootste barrière. Je krijgt veel dingen moeilijk geformuleerd, verstaat veel niet en dat maakt de communicatie wel moeilijk in het begin.  We waren best voorbereid op het medisch spaans, maar dat examen ligt een half jaar achter ons en bovendien is chileens helaas geen standaardspaans. Zo snel en onduidelijk en zoveel woorden die we niet kennen... We kunnen alleen maar onze oren spitsen, veel oefenen en hopen dat we snel ook zo kunnen ratelen. Gelukkig zijn er veel die daar begrip voor hebben; de meeste dokters en verpleegsters zijn heel erg vriendelijk en in het bijzonder Silvia Hernandez, een matrona die naar het schijnt dol is op belgen. We zagen haar nog niet veel omdat ze nacht heeft deze week, maar de volgende weken proberen we haar te strikken.
Overigens is Curicó zelf geen bijzonder mooi stadje (of we moeten de mooie plekjes nog ontdekken). En nog even vermelden dat plat water hier rood en bruis blauw is. Het is een weet!

Que le vaya bien y hasta la próxima!