Foto's Siete Tazas

Eerst en vooral enkele fotootjes van het stadje Molina, eigenlijk een stadje zoals er hier vele zijn, maar met een zeer mooi 'plaza de armas' met een spectaculair boomhouwwerk dat vertelt over de 'Cordillera' en het leven alhier. Verder een charmant kerkje waarvan we even dachten dat het aan onze lieve vrouw in de overgang gewijd was...

Hanne krijgt een appel aangeboden van een vrouwtje op het platteland.

Nog enkele opmerkelijke plaatjes die we konden schieten in het stadje:

Een mooi stukje graffiti

                                  




In het straatbeeld van Molina vinden we, net zoals in zovele andere Chileense dorpjes heel veel gekleurde huizen en honden natuurlijk. De honden hier zijn de katten van België. Ze lopen te pas en te onpas achter je aan, vechten regelmatig eens een robbertje onder elkaar, maar doen de mensen geen kwaad. De Chilenen zijn wel vindingrijker dan de Belgen: om het openbijten van vuilniszakken te voorkomen, hangen ze ze in de bomen. 

Tijdens de busrit naar het natuurpark werd er even gestopt om de grootste waterval van de streek 'salto de la belleza de la novia' te bezichtigen. Onze bus was echter niet de enige...

Onze tent konden we opslaan onder de bomen van 'Parque Ingles'. En ja, dit keer hadden we meer dan voldoende zonnecreme mee. (Wat ook nodig bleek te zijn!)

Onze wandeling die dag 'Sendero los chiquillanes' verliep door stoffige zandpaden, doorheen wilde bossen en bereikte een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt met zeer mooie foto's tot gevolg.

Wat gebeurt er als er een spontane foto getrokken wordt en je deze vergelijkt met een geposeerde...

's Avonds gingen we nog zwemmen in de rivier aan de camping (zoek de 2 Belgen in het Chileense water!) en maakten we plaatselijke vriendjes. Later op de avond dronken we samen wijn, maar daar publiceren we maar geen foto's van. (Voor alle ongeruste vriendjes/moedertjes/sensatiezoekers, we hebben ons niet misdragen.)

 De volgende dag koppelden we de mooie uitzichtspunten aan elkaar: Salto Claro, Siete tazas (foto's van dit natuurwonder zijn niet goed te trekken,  hierbij toch een poging) en Salta de la Leona.

En bij thuiskomst 's avonds wachtte ons nog een aangename verrassing:

Siete tazas y acampar a la chilena

In de vroege ochtend zijn we allen opgestaan rond 6u30 om de bus te nemen van Curico naar Molina. Ondanks dat we er telkens weer in slagen steeds op het nippertje ergens aan te komen, hebben we toch onze bus van half 8 nog net kunnen halen (hijgend en bezweet en zeggen dat we nog de eersten waren op de bus). Helaas haalden we de overstap in Molina  net niet, wat ons de kans gaf na de bustickets besteld te hebben het stadje eens door te lopen. Eerst zijn we naar het centrale plein geweest: heel veel verscheidene soorten bomen, gewoonweg prachtig! Zoals er op elke 'Plaza de armas' een kerkje staat, kon er ook hier geen ontbreken. Gezien we interesse hadden het kerkje te bezoeken, liet de verantwoordelijke ons toe de kerk van binnenuit de bezichtigen: eenvoudig maar charmant! En dat werd ons toegestaan terwijl we redelijk toeristisch uitgedost waren (lees: korte short, zonnebril en hoofddeksel). Het werd al helemaal een vreemde ervaring toen we plots ontdekten dat de kist voor de begrafenis die avond al klaar stond en er plots familie opdaagde om het lijk te komen groeten... We kuierden het stadje door en passeerden de typisch gekleurde huisjes, waar Latijns Amerika zo voor gekend is. Na een busrit van 2 uur, kwamen we eindelijk aan op onze bestemming: Parque Ingles. Onderweg is de busschauffeur zo vriendelijk geweest te stoppen voor een prachtig panorama, je kan het zien als een voorsmaakje voor wat ons nog te wachten stond, een prachtig uitzicht op een waterval (hier de 'salto de la belleza de la novia genoemd, ofte waterval van de schoonheid van de bruid). 
Aangekomen hebben we meteen een camping gezocht, een pittoreske campingplaats te midden van het bos, vlakbij de rio Claro, met elk een bankje en een aansteekplaats voor vuur en bbq. Gezellig druk was het daar; overal verspreid grote families, her en der een flard muziek, opstijgende barbecuegeuren... Snel tent opgesteld en lunchpakket opgegeten om meteen te vertrekken voor een wandeling van 7 km. Wij dachten nog 15 km te doen - vanuit de gedachte dat op het Chileens tempo 15 km op een namiddag toch zeker te doen is -, echter bleek dit onmogelijk volgens locals. En gelijk hadden ze, want onze wandeling was heel stevig - in de vlammende hitte een berg beklommen - maar ook heel erg de moeite waard in die prachtige natuur! Uiteraard werd alles vastgelegd op foto. Terug rond 18u besloten we om nog een duikje te nemen in de rivier naast de kampeerplaats. Als avondmaal waagden we er ons aan het plaatselijke lekkers te proberen of 'Empanadas', gevuld met groenten en vlees! Heerlijk! Onderweg werden we opgemerkt door 2 Chilenen, die ons meteen aanspraken met de originele openingszin ‘De donde son ustedes, señoritas?’. Ze wisten ons snel te verleiden met lekkere Chileens wijn ‘vino tinto’ uit Curicó, toch stonden we op punt vroeg onder de veren te kruipen om de dag erna fris en vroeg te kunnen opstaan om een wandeling naar "Siete Tazas' of de 7 watervallen te maken. Het zuiderse temperament valt me toch duidelijk op bij de meeste Chilenen. Na een nachtje kamperen waren we klaar om nog een dag te wijden aan het mooie natuurpark ‘Siete Tazas’. Na ongeveer 40 min bereikten we ‘Siete Tazas’ en begonnen onze tocht langs vele watervallen en pittoreske brugjes. Onderweg konden we zelfs een vogelspin spotten! Onze tocht werd beloond met een verfrissende duik in de waterval ter hoogte van het plekje ‘Salto de la Leona‘. De weg terug (we moesten helemaal terug omhoog) ging vlotter dan verwacht, onderweg kwamen we opnieuw Chilenen tegen die ons aanspraken en interesse toonde van waar we kwamen en wat we in Chili deden. Elke keer krijgen we te horen hoe mooi het Zuiden hier is. De terugweg naar Parque Ingles was nog lang en we besloten te liften, het duurde niet lang of twee Chilenen stopten spontaan om ons mee te nemen terug naar Parque Ingles, hoe geweldig sympathiek het volk hier wel niet is!!! Nu hadden we wel al tijd gewonnen waardoor we nog eens in de rivier naast onze kampeerplaats konden baden en misschien ons meteen proper maken voor de busrit terug. Na dit alles namen we de bus terug naar Molina en vanuit Molina konden we nog op het nippertje de bus naar Curico strikken. Op de bus maakten we opnieuw kennis met een Chileen, die toevallig zijn tent had opgeslaan naast ons op de camping. Hij kwam uit Santiago en was op doortocht. Hij stelde ons voor om het weekend dat we Santiago (de hoofdstad) zouden bezoeken, onze gids te zijn J Dat zal vermoedelijk het weekend van Pasen worden. Hoe de wereld toch klein kan zijn , de man zelf had Spaans-Joodse voorouders die ten tijde van de Spaanse kolonisatie mee overgekomen zijn. Vermoeid, uitgedroogd en stofferig kwamen we aan in ons huisje, waar onze gastvrouw Maria-Inez ons verwelkomde met een heerlijk vers klaargemaakt avondmaal of ‘cena’.. Wat worden we hier nogal verwend denk ik dan J Na een druk weekend konden we rustig gaan slapen om een nieuwe week te beginnen, elk op een nieuwe afdeling: Hanne op ingreso of spoedgevallen, Lien op medium care en ikzelf op polikliniek gynaecologie.  Benieuwd naar de volgende avonturen die er te vertellen vallen? Hasta pronto!

Foto's Pichilemu

Ons busje voor het weekend. Het kraakte en spokte langs alle kanten maar het reed!

Een tent opzetten in camping Pequeño Bosque, waar we naast WIFI en een koelkast ook thee aangeboden kregen.

 

 

Parque Municipal Augistin Ross

De stille oceaan met de stevige golven en de dame in het zwarte badpak waar Hanne het in haar verslag over had. (2e persoon van rechts)

Even verfrissing zoeken in een plaatselijke bar, waar milkshakes gemaakt worden met water.

De plaatselijke borden die waarschuwen voor een tsunami. Af en toe weerklinkt er echter een sirene. De vraag is dan natuurlijk of we het op een lopen moeten zetten of rustig verder van de zon kunnen genieten.

Een uitzichtje over het stadje

De ondergaande zon

De plaatselijke groentenwinkel

De lekkere versgemaakte en gefrituurde empañadas gevuld met kaas en scampi's.

wel en wee op de materniteit

Bijna wee weken Curicó ondertussen, twee weken waarin we het chileens en de chilenen al iets beter hebben leren begrijpen.
Dat Chileens, het blijft nog altijd moeilijk, maar stilaan begint het verstaan toch ietsje beter te gaan. Waar we twee weken geleden helemaal niets begrepen van een snel gesprek, kunnen we nu meestal toch het onderwerp al raden. Al zitten we er ook al eens helemaal naast; zoals ik (Hanne) die op de vraag of er in België ook regelmatig aardschokken zijn, antwoordde dat ik inderdaad verbrand was en daardoor begon te vervellen ;-p. (al was dat al bij al een goede gok gezien onze rode benen en vervellende neus blijkbaar zo'n spektakel bieden dat we daar héél veel gesprekjes over hebben moeten voeren)
Spreken is momenteel nog een ander paar mouwen, maar de uitdaging blijft tegen april plat chileens te kunnen praten! Inclusief de 'chilenismen' die het zo moeilijk maken, zoals het achtervoegsel '-po' dat niets betekent maar te pas en te onpas aan een woord wordt geplakt.
Het helpt wel dat ik (ondergetekende, Hanne) de afgelopen twee weken doorbracht op prepartos, waar zitten en babbelen de voornaamste bezigheid zijn. Of nee, de hoofdactiviteit wordt natuurlijk verricht door de vrouwen die daar in arbeid liggen te zijn, maar daar kunnen wij niet veel actief aan meehelpen. Wel onderzoeken we de vrouwen ieder half uur, vragen hoe het gaat, koppelen ze aan de monitor om de hartslag van het kindje te meten, bellen de anesthesist om epidurale verdoving te komen toedienen (wat bijna iedereen hier trouwens krijgt) en voor het overige wachten we af tot ze naar de bevallingszaal kunnen. Er blijft dus heel veel tijd over om te babbelen. Vaak verzamelen zich in de zaal een of twee matrona's, een verpleegster, de technische hulpjes (ook een soort verpleegster) en dan nog de kuisvrouwen. En dan onderwerpen ze me graag aan een kruisverhoor over hoe België is (is iedereen daar zo groot -want ongelofelijk maar waar, ik behoor hier tot de groteren- ; heeft iedereen daar zo'n lichte ogen; zijn de jongens daar knap), staren me ongelovig aan omdat we vijf talen spreken, demonstreren ze hoe goed ze zelf engels kunnen (bijzonder grappig!) en sommen ze op wat het lekkerste eten is in Chili.
Heel vaak ook hebben ze het over hun land en hoe mooi het wel is. Iedereen heeft wel tips over wat we zeker moeten bezoeken - Chilenen zijn echt trots op hun land! Hoewel iedereen me al benadrukt heeft dat er veel armoede is hier. Chili is nochtans het rijkste land van Latijns-Amerika, maar -het klassieke verhaal- de rijkdom is ongelijk verdeeld. Heel veel armoede en minder sociaal vangnet dan bij ons. Bovendien is het leven hier even duur als bij ons (dat was een tegenvaller) en is het onderwijs zelfs veel duurder (als we het omrekenen kost een maand universiteit hier ongeveer evenveel als een jaar bij ons). Ons ziekenhuis is trouwens ook een staats- en dus arm ziekenhuis. Het wordt ons vaak gezegd dat ze weinig middelen hebben, maar voor zover we dat tot nu toe zagen heeft dat gelukkig geen effect op de kwaliteit van de geneeskunde. Alleen qua privacy misschien: hier bestaan geen patiëntenkamers, alleen zalen waar 14 patiënten samen liggen.
Een ander onderwerp dat vaak ter sprake komt en heel gevoelig ligt, is de aardbeving van drie jaar geleden. Februari 2010 was dat, midden in de nacht een aardbeving van 8.8 waarbij Curicó zwaar beschadigd werd. Als de curiconen (?) het erover hebben, krijgen ze nog bijna allemaal tranen in ogen, het moet een ramp geweest zijn. Het ziekenhuis ook helemaal ingestort, er was gewoon geen spoed meer om alle gewonden op te vangen. Het huidig ziekenhuis is volledig herbouwd, maar een deel van de consultaties vindt nog plaats in containers omdat er geen plaats genoeg is binnen. Ook de stad zelf is grotendeels nieuw, maar op vele plaatsen zie je nog brokstukken en resten die getuigen van de ramp. Het blijft een trauma hier!
Iets waar de matronas het graag over hebben is het drama van de tienerzwangerschappen. Iedere dag ligt er op prepartos wel een meisje van 15 of 16, klaar om te bevallen. Nochtans is de pil hier gratis, maar blijkbaar bestaat er hier veel taboe rond en wordt over zo'n dingen niet gepraat - zeker op school niet. Een matrona vertelde me dat veel van die meisje echter bewust zwanger zouden worden. Meestal zijn het arme meisjes op zoek naar wat gezelschap, zij het dan van een kind. Een vicieuze cirkel van armoede...
En dan nog een persoonlijk trauma vandaag op de materniteit. Deze dinsdag zag ik op de echografie-consultatie een vrouw met een zwangerschap van 37 weken (geboorte is normaal op 40 weken) bij wie we vaststelden dat het kindje gestorven was. Ze werd opgenomen op materniteit -tussen allemaal gelukkig jonge moeders- om de bevalling op gang te brengen. Het heeft vier hele dagen geduurd uiteindelijk voor dat wilde lukken, een kwelling moet dat geweest zijn. Uiteindelijk is ze vandaag bevallen, ik was er ook bij. Een heel trieste gebeurtenis was dat. De bevalling ging heel moeilijk, ze heeft echt enorm afgezien en dat van een kindje waarvan ze op voorhand wist dat het dood was. Toen het geboren werd, hebben de vroedvrouwen het jongetje mooi verzorgd, gekleed en ingepakt als ieder andere pasgeborene. Maar daar stonden we dan, te kijken, iedereen met tranen in de ogen. Het treurigste wat ik ooit heb gezien, ik had niet verwacht dat materniteit zo triest kon zijn...

Tsunami's en rojas como cangrejos

hola todos!
Onze eerste week succesvol doorstaan en dat wilden we compenseren met een weekendje aan de Chileense zee. Dat frisse zeewater zou ons deugd doen na een week zweten in de Chileense zon.
Van Damy, een sympathieke verpleegster, hoorden we dat het stadje Pichilemu de moeite was. Bekend als surfstad maar vooral ook heel mooi. Allen daarheen dus!
We namen de bus om erheen te gaan - je kunt hier overal geraken per bus en dat voor niet veel geld, handig is dat - en na drie uur hobbelen en hotsen waren we er: de zee! De eerste aanblik van dé kuststad stelde wel wat teleur, het was er bewolkt, koud, mistig - en dat terwijl Curicó die ochtend nog zonnig en warm was...
We zochten en vonden een camping 'pequeno bosque', waar we ons tentje opsloegen. Te oordelen naar onze buren op de camping, is kamperen in Chili toch niet wat we daar in België onder verstaan; we zagen dikke matrassen met donsdekens, barbecuestellen, televisies, waterkokers... Dan was onze behuizing toch wat soberder, met enkel een slaapzak en zonder slaapmatje (een kost die we misschien nog eens moeten maken).
Wat meteen opviel in het stadje waren de talloze borden waarop we werden gewaarschuwd voor tsunami's en de vluchtroutes voor het geval dat. Er zijn natuurlijk vaak aardbevingen in en rond Chili (de recentste grote in februari 2010  in onze streek waarbij onder andere ons ziekenhuis helemaal instortte) en Pichilemu is omgeven door de zee. Het kan dus! Twee jaar geleden is er even tsunamialarm geweest, maar gelukkig is er uiteindelijk geen gevaar geweest.
Een verdere verkenning van Pichilemu toonde ons vooral veel toeristen, kraampjes, winkeltjes, palmbomen, muziek en vrolijkheid, maar nog altijd geen zon. En dan was daar de zee! Woest, immens, met magnifieke golven, rotsen aan de kustlijn, surfers die kunstjes uithaalden en een zwart (!) strand - heel erg pacifisch dus. Erin zwemmen was echt geweldig, wat een golven in vergelijking met onze zee! Om maar niet te zeggen dat ik bij iedere golf volledig onderuit ging om op een hoopje te landen voor de voeten van een dame in zwart badpak. Ze leek er nogal lol in te hebben...(ikzelf eerlijk gezegd ook wel).
's Avonds begon de stad aan een tweede leven - er waren live muziekgroepjes op straat, het plaatselijk pretpark opende de deuren en het aantal mensen op straat explodeerde; iedereen was vertegenwoordigd, van jonge gezinnen tot grijsaards.
's Anderendaags maakten we nog een boswandeling, toch speciaal met die palmbomen en andere nobele onbekende plantensoorten. Als het even kan smokkelen we er daar toch één van mee...
 En dan was het alweer tijd voor de bus terug. Het was een fijn weekend geweest en het mooiste souvenir daaraan blijft ons immer bij: alledrie knalrood verbrand! Of rojas como cangrejos (rood als kreeften), zoals hier ze zeggen. Hoe gemeen ook; zo koud, geen zon en dan toch kunnen verbranden. Hoedanook, de reacties in het ziekenhuis lieten zich raden - degenen die nog geen mopje hebben gemaakt over ons kleur zijn op één hand te tellen. Maar zo bezorgen we hen ook weer een beetje vertier...

Hasta luego!

LLegada en Curicó

En hier is dan eindelijk onze blog, hoera!
Intussen zijn we al iets langer dan een week in Curicó en hebben we al enkele spannende avonturen beleefd, hoogtijd om daarover te berichten.
De spanning liep al hoog op in de luchthaven, niet alleen vanwege het lonkende avontuur waarin een ons nog onbekend land met onbekende mensen, onbekend ziekenhuis en een taal die ons na al die lessen niet onbekend meer zou mogen zijn (of zo wensten we toch) een hoofdrol spelen, maar ook omdat onze reis begon met meer dan een uur vertraging. Een vliegende start dus met haasten en reppen in Madrid, te laat aankomen in Santiago (waardoor we helaas onze voorgangers hier in Curicó net misten in de luchthaven) en als hoogtepunt onze bagage die achtergebleven bleek in Madrid. Gelukkig ontmoetten we een vriendelijk Vlaming die in Chili woont en ons verder hielp met onze bagageproblemen (die uiteindelijk pas na twee dagen zouden opgelost geraken met de nachtelijke levering van onze rugzakken hier aan huis - waarna bleek dat uit de bagage van Lien het een en ander verdwenen was, waaronder de chocolade om hier te trakteren, wordt nog vervolgd dus...) Daarnaast is het ook verboden plantaardige en dierlijke producten in te voeren in Chili. Om dat te controleren schakelen ze honden in, die aan je handbagage komen snuffelen! Isabelle was één van de slachtoffers: een hond had toch wel Belgisch fruit geroken zeker! Al bij al heeft ze toch haar fruit tijdig kunnen opeten en hebben we de luchthaven zonder veel problemen kunnen verlaten. En na wat rondjolen in Santiago dan voor drie uur en zonder bagage de bus op naar Curicó, onze nieuwe uitvalsbasis!
We waren meteen heel erg welkom bij Maria-Inez, onze gastvrouw. Ze heeft een snoezig huisje waarvan wij de volledige bovenverdieping mogen bezetten met drie aparte (mooie!) slaapkamers, een badkamer, onbeperkt draadloos internet. Bovendien wachtte ze ons op met een heerlijk avondmaal (ze kookt graag voor ons, mooi meegenomen), van een warm welkom gesproken!
Al hadden we dat avondmaal niet echt nodig om ons aan op te warmen. Jammer voor de thuisblijvers die de ijzige kou beu zijn -we willen jullie echt niet jaloers maken- maar hier is het warm. Een verschroeiende zon en minder dan 25 graden hebben we het nog niet geweten. Gelukkig slaagt het ziekenhuis erin de warmte buiten te houden, want het is echt zoeken naar wat koelte. We zijn er ook al in geslaagd ons zwaar te doen verbranden (wat niet zo'n grote opgave was), waarover later meer.
Wat betreft het ziekenhuis dan, dat ligt vlakbij ons huisje, op 10 minuten stappen ongeveer. De eerste dag kregen we er een uitgebreide rondleiding door dokter Muñoz, onze stagebegeleider hier. Heel interessant was dat, al moeten we eerlijk toegeven dat we, hoewel we vriendelijk glimlachend knikten, toch niet alles verstonden wat hij zei. Desalniettemin, na de rondleiding mochten we weer naar huis terug, want aangezien we door het achterblijven van onze bagage geen witte schort en stethoscoop hadden, konden we niet veel doen in het ziekenhuis. Alleen Isabelle mocht blijven om te assisteren bij dokter Olivares, een gynaecoloog die verrukt uitriep hoe goed ze wel op zijn dochter lijkt en haar prompt in beslag nam ;-p. Een heel vriendelijke matrona (vroedvrouw) ging speciaal naar huis om drie witte schorten voor ons te zoeken zodat we de volgende dagen wel zouden kunnen beginnen, werkelijk heel lief van haar.
Intussen zijn we al een week aan de slag in het ziekenhuis en raken we het aardig gewoon. Isabelle werkt op de gynaecologische ingreso, een soort spoedopname, Lien op de neonatologie en ik (Hanne) op verloskunde. Isabelle heeft al veel gezien en mogen doen; bij Lien is het veel kalmer - logisch misschien dat er niet veel kinderen ziek zijn zo midden in de zomer- ze krijgt helaas wel iedere avond een aantal hoofdstukken uit chileens pediatrieboek te lezen waarover ze dan 's anderendaags ondervraagd wordt. Bij mij is het het best gevarieerd: 's ochtends echo's, toeren op de afdeling met hoog-risicozwangerschappen, zwangerschapsconsultaties en soms operaties. In de namiddag dan op preparto (arbeidskamer) waar de vrouwen in arbeid verblijven tot ze klaar zijn voor de bevalling. Intussen zag ik ook al enkele bevallingen en keizersnedes, maar zelf heb ik er nog geen gedaan. Hopelijk komt dat nog!
Het was (en is) voor ons alledrie vooral wennen aan de taal, dat blijkt toch de grootste barrière. Je krijgt veel dingen moeilijk geformuleerd, verstaat veel niet en dat maakt de communicatie wel moeilijk in het begin.  We waren best voorbereid op het medisch spaans, maar dat examen ligt een half jaar achter ons en bovendien is chileens helaas geen standaardspaans. Zo snel en onduidelijk en zoveel woorden die we niet kennen... We kunnen alleen maar onze oren spitsen, veel oefenen en hopen dat we snel ook zo kunnen ratelen. Gelukkig zijn er veel die daar begrip voor hebben; de meeste dokters en verpleegsters zijn heel erg vriendelijk en in het bijzonder Silvia Hernandez, een matrona die naar het schijnt dol is op belgen. We zagen haar nog niet veel omdat ze nacht heeft deze week, maar de volgende weken proberen we haar te strikken.
Overigens is Curicó zelf geen bijzonder mooi stadje (of we moeten de mooie plekjes nog ontdekken). En nog even vermelden dat plat water hier rood en bruis blauw is. Het is een weet!

Que le vaya bien y hasta la próxima!