La Patagonia - Torres Del Paine

Op weg naar Torres Del Paine

De Chileense grens oversteken, het zal toch nooit onze lievelingsactiviteit worden. We vertrokken uit Ushuaia met de bus om 5u 's morgens. Het doel van de dag was om na een busrit van 14 uur Puerto Natales te bereiken van waaruit we de volgende dag zouden vertrekken voor een 4-daagse kampeertrip in Torres del Paine. We waren zo voorzienig geweest de dag ervoor een voedselvoorraad in te slaan in de plaatselijke supermarkt. Naast massa's brood en droge koeken kochten we toch ook enkele bananen, appels, komkommer, salami, kaas en hesp om de volgende dagen door te komen. Wat dachten we dat we slim waren geweest, tot we opeens stopten voor de Chileense grens en we op het bord zagen staan dat er geen groenten, fruit, kaas en vleeswaren het land binnen mochten. Er zat niets anders op dan snel alles op te eten of smokkelaar te spelen. Resultaat: indigestie aan bananen, salami gesneuveld door de spray die de douanier erop spoot, maar met dank aan ons uitgestreken pokergezicht en de gave van het liegen een rugzak die toch gevuld bleef met appels, komkommer, kaas en hesp.

De rest van de dag verliep in een waas van bussen, slapen, film kijken, naar het lege landschap staren. En enkele malen abrupt ontwaken om een grens te passeren of de ferry te nemen terug naar de bewoonde wereld. We bevonden ons in een bont gezelschap van Amerikanen, een zwerm Fransen, andere Europeanen en een enkele Chileen. Helaas plaatsten we sindsdien in de categorie meest enerverende toeristen 'fransen in groep' met stip op 2 (voorsteken dat die doen!) - na de Amerikanen uiteraard. Onze bus reed tot maar Punto Arenas, dus moesten we daar aangekomen nog een andere bus te pakken krijgen naar Puerto Natales. We konden een van de laatste bussen nemen en kwamen na een lange busdag rond 22u aan in Puerto Natales. We namen onze intrek in het hostal, waar we blij waren dat de muren niet instorten als we even te hard met een deur sloegen.

Dag 1

 Hoewel we 's avonds laat ons bed pas gezien hadden, sprongen we 's morgens al vroeg op de bus richting het park. We hadden een deel van onze bagage kunnen achterlaten in het hostel (hopende dat het nog recht stond tegen dat we terugkwamen), maar toch waren we nog zwaar gepakt.

Na de vele formuliertjes die we moesten invullen om het park in te mogen vertrokken we met een klein busje naar de eerste kampplaats. Toen we helemaal geïnstalleerd waren, begonnen we aan de eerste wandeling (zonder de zware rugzakken) van 22 km, naar de Base de los Torres. We verwachtten enkel rotsen, maar werden blij verrast toen we na een zeer lastige klim die begon langs riviertjes en 400 meter hoger eindigde tussen grote rotsblokken een wondermooi plaatje te zien krijgen. En omdat beelden meer zeggen dan vele woorden:

 

Bij de eerste blik op de Torres, klaar voor het grote avontuur

Dag 2

Vandaag stond een rustige dag gepland. De camping waar we wouden verblijven was gesloten dus zat er niet anders op dan een camping vroeger halt te houden en dan de volgende dag een extra inspanning te doen. Geen slecht plan gezien we deze keer wel zwaarbepakt met al onze bagage de hellingen op en af moesten. We liepen echter met een mooi uitzicht op het heel Chileens klinkend Nordenskjoldmeer en ondertussen begonnen we de mensen die dezelfde route liepen als wij ook al een beetje te kennen waardoor we af en toe een bekend gezicht tegenkwamen. Opvallend dat we voornamelijk Europeanen (veel Duitsers!) en Noord-Amerikanen tegenkwamen; daarnaast veel Israeli (blijkbaar dé reis na hun legerdienst), een enkele Aziaat (een grappig koppeltje uit Hongkong), maar nagenoeg geen Zuid-Amerikanen. Bijgevolg kent niemand van de trekkers meer spaans kent dan  'hola', wat evenwel consequent bij iedere ontmoeting wordt gezegd.

We wandelden 11 km om te slapen onder de "cuernos" ofwel de hoorns.

Op de camping merkten we al gauw dat de camping gouden zaken deed nu de gratis camping verderop gesloten was. We bemachtigden het laatste platform om onze tent op te zetten en genoten van een rustige avond en een heerlijke douche. We kregen 's avonds nog bezoek van de controleur die, nadat we een uur lang hadden zitten uitdokteren hoe we onze buitentent konden vastzetten op een platform, de helft weer afbrak omdat hij enkele touwtjes niet had gezien.

uitzicht vanuit de tent.

 Dag 3

Hoewel het overdag al 2 dagen uitzonderlijk mooi weer was (een hele week halverwege de 20°C, nooit gezien hier), waren de nachten in de tent erg koud (4-5°C). Dat resulteerde naast slapeloze nachten de derde dag ook in een verkoudheid (Lien) bij het opstaan. Het mooie zicht van de opkomende zon op de Cuernos deed de kleine kwaaltjes vlug vergeten. 

We pakten onze tent in en voor dag en dauw waren we al op weg naar 'Campamiento Italiano', de camping die gesloten is maar waar we wel voor enkele uren onze bagage konden droppen om naar een uitzichtspunt te klimmen. Onderweg passeerden we opnieuw een grote afwisseling van uitzichten. Bossen, bergen, heuvelkammen, uitgebrande bossen, steenvlakten... we kwamen weer vanalles tegen.

 

Het spektakel van de dag waren echter de lawines die van een grote berg ongeveer om het uur naar beneden denderden en vooral het enorm donderend geluid dat ze daarbij maken!

We kwamen verschillende uitzichtspunten tegen maar toen we helemaal boven waren, met volledig zich over de Valle Frances overtrof dat toch weer alles, wondermooi...

We konden echter niet lang boven blijven omdat we toch nog op een deftig uur de camping wouden bereiken. Samen met enkele Duiters die we onderweg hadden leren kennen trokken we op weg. Opnieuw zagen we het landschap in enkele kilometer volledig veranderen. We kwamen vanuit het bos in een heide/steppegebied terecht. En als we achter ons keken zagen we de 'cuernos' steeds kleiner worden. In dit stukje wandeling zagen we heel duidelijk hoeveel schade de bosbranden aanrichten in het park. In 2005 was er een reuzebrand (aangestoken door eeh Tsjech die op een illegale plaats kookte) en in 2011 opnieuw (door een Israeli die wc-papier wou verbranden). Het gevolg daarvan is niet alleen dat je niet meer illegaal mag koken en wc-papier verbranden (daar staan echt borden voor!), maar vooral dat duizenden hectaren van het park helemaal verwoest werden en jaren recuperatie nodig hebben. Heel triest om die verkoolde bomen te zien! 

de tristesse van de dode bomen...

Na een wandeling van 10 kilometer met rugzak en 12 zonder kwamen we uitgeput aan in de laatste camping aan de boord van het Pehoe-meer. Lien was een beetje ziek en besloot vroeg te gaan slapen. Hanne en Isabelle vulden hun energiereserves aan in het restaurant van de camping en ontmoetten daar Carlos, een vriendelijke Chileen die ons uitnodigde om ons in het weekend van Pasen in Santiago rond te leiden. Dat belooft!

PS. Hanne spotte nog een kleine verrassing onderweg. (De poema's zoeken we echter nog altijd...)

Dag 4

Voor het eerst sliepen we een nacht als roosjes, misschien door de tips van onze nieuwe vriend Carlos (alle kleren mee in de slaapzak en dan met slaapzak en al in de rugzak kruipen).  Helaas merkten we bij het opstaan dat de kleine kwaaltjes een beetje groter geworden waren. Wat letterlijk genomen kon worden voor de 'blènen' op Liens voeten en de hoest die ze opgelopen had. We propten onze laatste restjes energie in de rugzak en gingen op weg naar ons laatste doel van de trektocht: de gletsjer Glaciar Grey.

We merken dat we steeds dichter bij komen naarmate we steeds meer ijsschotsen in het water zien drijven.

Deze brak Titanicgewijs spectaculair in twee 

Kijk: Santorini in Chili!!

 Om uiteindelijk de glaciar in beeld te krijgen - dat was ons de inspanning toch wel waard!

's avonds nemen we de Catamaran op weg naar de bus die staat te wachten om terug te keren naar Puerto Natales. Tijdens de boottocht zien we nog eens alle hoogtepunten van onze trektocht passeren.

Besluit: Een uitputtende maar wondermooie 4-daagse!