We nemen nog maar eens een bus en kruisen nog maar eens de grens - wat we ondertussen best fijn vinden, want hoe meer de grens over, hoe meer stempels in ons paspoort! Helaas is de confrontatie met de grens minder fijn voor de twee Bangladese dames die met ons meereizen. Zij gingen ervanuit dat het ook wel mogelijk zou zijn de grens te passeren met een kopie van hun paspoort - het origineel hadden ze in hun hotelkamer achtergelaten. Jammer voor hen en ondanks dat zij en de grenswachter hun beste engels bovenhalen, halen hun pogingen tot overtuigen niet veel uit: geen gletsjer voor hen vandaag! Wie blijft er wel over in de bus: een Mexicaans koppel op zakenreis met even tijd voor een uitstapje, een jong Italiaans koppel dat vlekkeloos Spaans spreekt en drie jonge Vlaamse meisjes, wat vermoeid na een week trekken in Patagonië. Gelukkig zijn we niet te moe om door het raam te kijken, want dat loont wel de moeite. Het verlaten droge steppelandschap blijft immer hetzelfde, maar plots grazen hier vele guanacos (familie van lama en alpaca) en coiques (kleine struisvogels). Die zoeken in het landschap verdrijft de tijd aardig tijdens de lange busrit.
El Calafate is een knus stadje, niet echt groot maar zeer gezellig. We brengen er met plezier enige tijd door. Ook ons hostal is een topper; gezellig en alweer heel internationaal. We maken er kennis met Gabriella, een Duits meisje iets ouder dan ons. Ze begint de dag nadien aan een trektocht van 6 weken in Patagonië, alleen. Ze is er zelf ook niet helemaal gerust in hoe dat zal meevallen, de eerste keer dat ze alleen reist. Echt tegenvallen kan het sowieso nooit, daarvoor is de omgeving te mooi. En onderweg kom je genoeg mensen tegen die dezelfde reis maken om je niet alleen te moeten voelen. Maar toch heel opvallend hoeveel mensen dat hier doen en dan vooral jonge meisjes. Patagonië blijkt echt een speciale aantrekkingskracht te hebben!!
In El Calafate gaat de reis verder en stapt een gids op die ons in sappig Argentijns de rest van de rit vermaakt met allerlei weetjes over het gebied en de gletsjer. Dat een gletsjer gevormd wordt door samengedrukte sneeuw, onderaan afbreekt en smelt en bovenaan wordt gevoed door sneeuw - dat wisten we al. Maar dat Perito Moreno één van de enige gletsjers is die in deze warme tijden nog blijft groeien door continue sneeuwval boven, dat was nieuw. Of dat die zwarte en bruine vegen geen vuiligheid zijn, maar wel brokjes rots die de gletsjer met zich meesleurt. Of dat hij zomaar eventjes 30 km lang en 7 km breed is, iedere dag 2 meter opschuift, door tientallen kleinere gletsjer wordt gevoed, boven water zo'n 60 m hoog en onder water minstens 100 meter diep is. Spectaculaire cijfers allemaal, maar dat valt in het niet vergeleken met het spektakel dat de gletsjer zelf ons biedt. Een immens brede en hoge massa ijs, constinu onheilspellend brommende en schurende geluiden en geregeld een stuk dat met een daverende knal naar beneden valt en het water in deining zet. Een lust voor het oog en een waardige afsluiter van onze Patagoniëreis!
Hoewel foto's helaas niet kunnen weergeven wat het was, willen we jullie graag proberen te laten meegenieten van het natuurwonder dat Perito Moreno is!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten