La vida cotidiana: la pediatría

Dit weekendje zat er geen reisje in. Of toch, een heel bescheiden tripje richting ziekenhuis, want noeste en werkminnende vlamingen als we zijn, hebben we dit weekend gewerkt in het ziekenhuis. Heel ijverig van ons (hoewel we niet erg ijverig moesten zijn, er waren bijna geen patiënten), maar vooral met als hoger doel volgende week twee dagen extra aan ons weekend Pucón te kunnen breien.
Het ideale moment dus om iets meer te vertellen over het eigenlijke doel van onze komst naar Chili: stage lopen. Zoals Hanne in een vorig blogbericht al schreef, werken zij en Isabelle op gynaecologie. Daar begint het ondertussen vlot te lopen en de eerste bevalling die ze zelf mogen doen, zit er nu toch wel aan te komen.  Ikzelf (Lien) vul mijn dagen met zieke en minder zieke kindjes. Ik heb twee weken meegevolgd op de neonatologie, waar ik 's morgens de kindjes mee mocht onderzoeken en helpen wassen. De dokters waren echter niet zo enthousiast om me veel bij te leren (of lag het aan het niveau van mijn Spaans?). Ze maakten zich er meestal vanaf met studieopdrachten en presentaties. De verpleging deed in het begin een beetje stug, maar tegen het einde kreeg ik af en toe hun vieruurtjes toegestopt en toen ik als afscheid trakteerde met enkele (minder geslaagde, om helemaal eerlijk te zijn zwarte) cakejes, aten ze die zonder verpinken op en nodigden mij uit om sandía (watermeloen) te komen eten. Die avond heb ik bijna een indigestie opgelopen aan watermeloen. We waren met 6 en de hele watermeloen moest op...

Daarna ga ik meestal naar de polikliniek. Daar hebben de verschillende pediaters hun raadplegingen voor ze naar hun priveziekenhuizen vertrekken. De eerste 2 weken moest ik meevolgen met Dr. Pavéz. Stel je een 50-jarige man voor met een vieze baard waar al zijn Chileense? woorden in blijven plakken. De verpleging heeft me direct gerustgesteld. Het lag niet aan mij dat ik hem niet verstond; de patiënten en zijzelf verstaan hem ook niet. Wel niet zo handig als je een kindje moet onderzoeken en je niet weet waar de consultatie over gaat. Gelukkig kan je nog vlug spieken in zijn aantekeningen. Ah nee, doktersgeschrift... 

's Middags breng ik mijn tijd door op de zogenoemde spoed. Niet altijd even interessant , aangezien het zomervakantie is en alle kindjes dus naar de zee zijn. Meer dan tijd genoeg dus om praatjes te slaan, koffie te drinken, te klagen dat de airco niet werkt (terwijl het buiten 35° is) en spelletjes te spelen op de gsm. Die spelletjes leveren wel toffe situaties op als ze een quiz spelen waarbij ze 'I wash my hands' moeten vertalen in het Spaans en ze me vol bewondering aankijken als ik hen met die moeilijke vraag kan helpen.

Na de inspanning is er natuurlijk ook tijd voor ontspanning. De woensdagavond is sushi-avond. Samen met Cristian, een Chileen die de helft van België lijkt te kennen en ongeveer heel Curicó kent, en ons de eerste week met veel praktische tips heeft bijgestaan, gaan we naar een plaatselijk restaurantje waar we een Chileens biertje drinken, met Japanse stokjes leren eten (jaja daarvoor moet je naar Chili komen) en enkele van zijn vele Chileense vrienden leren kennen. Hier hebben we onder andere ook geleerd dat er toch terrasjes bestaan in Curicó, maar dat we daarvoor naar de andere kant van de stad moeten. Dringend tijd voor fietsen dus. Wat ook van pas zou komen om onze conditie en slanke lijn te bewaren - een must nadat de vrouwelijke helft van het ziekenhuispersoneel ons al bewonderend heeft gevraagd hoe wij belgen dat toch doen zo knap en slank te blijven...

Om ons toch een beetje een weekendsfeer te bezorgen, werden we vorige zaterdag uitgenodigd door Dr. Muñoz, een plastische chirurg in ons hospitaal die een jaar in Leuven heeft gestudeerd en enkele maanden in het Heilig Hart Ziekenhuis van Roeselare gewerkt heeft (en er misschien terug naar België komt voor enkele weken als wij ook net terug thuis zijn) en sindsdien erg van Belgische studenten houdt.
We konden dit enkel toejuichen, want we werden met open armen ontvangen. We kregen eerst een uitgebreide rondleiding in zijn prachtige villa/ landgoed met reuzegrote cactussen, eucalyptusplanten, tennisplein, klein voetbalveld... en mochten daarna een duik nemen in zijn - uiteraard verwarmd - zwembad. (We moesten er wel eerst de vogelspinnen uitvissen, maar dat kon de pret niet bederven.) Ondertussen kwamen er nog enkele vrienden van de dokter toe en samen genoten we van een erg lekkere barbeque en de bijhorende Chileense wijnen, Piscon, theetjes...

Een van de vele heerlijke schotels, met het in de Chileense eetcultuur onmisbare zoutvatje ernaast.

En ondertussen wordt er door onze gastvrouw zeer goed voor ons gezorgd. Met als hoogtepunt deze week, deze 'Pastel de choclo'!

En tot slot: het is hier in het ziekenhuis bij sommigen de gewoonte in de consultatiekamer of in de onderzoekskamer op spoed de radio volle bak te zetten. Handig, want zo zijn we intussen helemaal mee de hippe muziek hier (en de lokale reclames, die kunnen we bijna woordelijk meezeggen). Nogal teleurstellend wel dat bijna alle muziek hier dezelfde is als bij ons, gelukkig dat we regelmatig ook van een spaanse canción kunnen genieten. Deze bijvoorbeeld, hier in Chili alleszins een zomerhit - we krijgen het deuntje helaas al dagenlang niet meer uit ons hoofd. Dat willen we jullie niet onthouden!